"Türkiye'nin zencileri yerine konduk," diyen Erdoğan (13 ağustos 2012) siyahların mücadelesinin önemli simgelerinden Mandela'nın cenazesine katılmamış, çok manidar. Neredeyse bütün haberlerin özeti gibi. Erdoğan 4 aylık mahpusluğunun ardından gömlek değiştirmiş, Mandela'ya ise 20 küsür yıl cezaevinde kaldıktan sonra tüm dünya hak vermişti. Erdoğan Mandela değil, beyazlaşarak kendini kabul ettirmeye çalışan Michael Jackson'dı. Mandela siyaseti iyi kötü ilkelere, faşizmle mücadeleye yaslandı, Erdoğan siyaseti ise ilkesiz bir pragmatizmden müteşekkil. Bu yüzden kendisine destek veren uluslararası çevreler desteklerini çekmeye başladığında yaygara koparttı, çıkardığı milli görüş gömleğini giyebilir ve yeniden çıkartabilir de. Dün "darbeci" dedikleri için bugün "onlara komplo kurmuşlar, bana da kurdular," diyebileceği gibi. İlkelere yaslanmadığı için ülkede yaptığı köklü değişikliklerin pek azını yasalarla yaptı (başörtüsünde veya Kürt sorununda -Öcalan yasal zemin kurulsun şu an suç işliyoruz demişti), her an yönünü değiştirebilir. Tüm dünya Mandela'nın cenazesinde saygıyla eğilirken Erdoğan orada bulunmadı, çünkü fakir bir ülkenin zenci başkanının önünde eğilmeyecek kadar kibirli. ABD'de önemli biri ölseydi, cenazede yerini alacaktı şüphesiz. Bizim büyük ustanın en büyük ihtiyacı kendisine bir usta belirlemesi. Ama o ustası Erbakan'ı terk ettikten sonra kibrine yenildi, kendisini usta ilan etti. Şeyhi olmayanın şeyhi şeytandır, demiş mutasavvıflar, kibir şeytanın en sevdiği günahmış. Fakir bir ülkenin simge isminin önünde saygıyla eğilmek kibri kırmak için iyi bir başlangıç olabilirdi, olmadı. Olmayınca ne oldu? Hopa'da kendisine atılan bir taşı, Metin Lokumcu'nun hayatını kaybetmesinden daha fazla önemsedi. 3-4 bakanın oğlu gözaltına alınınca, Roboski'de çoluk çocuk 34 fukaranın ölümünden daha fazla gürültü çıkardı. Demirtaş'ın dediği gibi, bakanların çocukları için 800 polis görevden alındı, 34 can için 1 onbaşı bile görevden alınmadı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder